فراش خزان ورق بيافشاند           نقاش صبا چمن بياراست

ما را سر باغ و بوستان نيست       هر جا كه تويي تفرج آنجاست

××××××××××××××××××××××××××××

دلم مي خواست دنيا خانه مهر محبت بود .

دلم مي خواست مردم در همه احوال با هم آشتي بودند .

طمع در مال يكديگر نمي كردند .

كمر بر قتل يكديگر نمي بستند .

مراد خود را در نامرديهاي يكديگر نمي جستند .

چه شيرين است  وقتي سينه ها از مهر آكنده است.

چه شيرين است  وقتي آفتاب دوست در آفتاب دهر تابنده است .

چه شيرين است  وقتي زندگي خالي ز نيرنگ است .

دلم مي خواست ....

بهاري جاودان آغوش وا مي كرد بهشت عشق مي خنديد.